We zijn net terug van een paar dagen Parijs. Een schitterend defile van onze vriend en modeontwerper Rabih Kayrouz uit Beirut, heerlijke tabbouleh, hemelse pistachetaart en rozen-frambozentaart van Laduree en wederom zalige gerechten bij Chateaubriand. En we hebben ook weer veel opgestoken: na een gesprek met een Franse kookboeken- schrijfster die ons helpt met het zoeken van een Franse uitgever snappen we nu ‘comme il faut faire’. Namelijk uitleggen: Fransen of eigenlijk mensen die onze boeken niet kennen of niet kunnen lezen, begrijpen het begrip Arabia niet, kennen ons niet en snappen ook nog niet dat wij juist express naar al die keukens tezamen kijken. Zij zijn gewend aan kookboeken over 1 aparte keuken, en onze mix van keukens is verwarrend voor hen. Voor ons heel fijn en goed om te weten zodat we vanaf nu onze communicatie gaan verduidelijken: les doigt croisees dat we een Franse uitgever gaan vinden (fingers crossed). Maar ’t allerleukste gebeurde tijdens het defile: we zaten naast een enorme koningin in bontjas: een gezellige Armeens Libanese: een gesprek was onvermijdelijk en ze vertelde dat ze in Aleppo, Syrië woont (bakermat van de verfijnde Midden-Oosterse keuken). Waarop wij natuurlijk wilden weten of ze goed kon koken. Haar ogen fonkelden, natuurlijk, wat een domme vraag. En daar ratelde ze alweer verder: kibbeh (soort gevuld gehakt) met kweepeer en granaatappelmelasse. Ze baalde dat het restje pittige muhammara (paprikawalnootpasta) wat ze in de auto had (in de auto???) net op was, had ze ons toch graag direct willen laten proeven. We vergaten alweer bijna dat de show begon! Uiteraard hebben we nu adres en  welgemeende uitnodiging voor een kooksessie in Aleppo. Op de borrel na de show in het Atelier van Rabih was het een grote Libanese gezelligheid, waar wij tegenwoordig volledig in zijn opgegaan. (ter verduidelijking, vooral in de kokende dames ipv. de plastic fantastic fashionista’s die struikelen op hakken van 30 cm en droge bordjes rucola eten). Daar hadden we weer een leuke te pakken: namelijk een Parijse Joodse Libanese die haar keuken uit Saida roemde om z’n unieke Joods Libanese gerechten. Zo kook je nog eens ergens. En de dag erop gebeurde er iets ongekends, door ons drukke schema (afspraken, tabbouleh lunch in atelier van Rabih, Basquiat expo, je weet toch!) vergaten we gewoon Pierre H. (Herme voor onbekenden) te bezoeken voor onze grote niet te stillen verslaving aan zijn macarons.